Ultimás diás en Bolivia!

Voordat ik aan de IncaTrail ga beginnen, wil ik eerst nog even een (ik probeer) kort berichtje te plaatsen over de laatste dagen in Bolivia.

Tarabuco
Afgelopen zondag ben ik met een hele bus toeristen naar Tarabuco afgereisd (ongeveer 65 km buiten Sucre) om daar de grote, bekende zondag markt te bezoeken. Na weer een prachtig bustochtje door de natuur, kwamen we aan in Trabuco waar inderdaad een grote markt was. Leuke markt als zondagvulling, maar uiteindelijk wel heel veel dezelfde kraampjes en winkeltjes met dezelfde plaids, mutsen en andere lama of kleurig artikelen. Uiteindelijk alleen maar lekker rondgeslenterd een lokale lunch gegeten en wat met de lokale bevolking gebabbeld... en nee niet met de vrouwtjes die armbandjes tegen mn lijf aandrukten omdat ik die moest kopen ;) ´s Avonds nog uiteten geweest met aantal Nederlanders oa in Restaurant Florint (ja ook Nederlands, met Saté op de kaart haha).

Maandag was mn laatste dagje Sucre. ´s Ochtends wat inkopen gedaan voor de busreis ´s avonds, laatste foto´s gemaakt, terrasje gepakt met het mooiste uitzicht over Sucre en... de lekkerste Salteña tent ontdekt... beter laat dan nooit zullen we maar zeggen haha ´s Middags nog overheerlijke appeltaart gegeten met Maaike en 2 vriendinnen uit Sucre in Joyride. Net home-made! Jum! En toen kwam het moment van afscheid nemen van de familie. Mijn gekochte cake en Nederlandse souveniers werden vol enthousiasme ontvangen en ik kreeg zelfs nog een houten potje van mijn mamma. Na de nodige foto´s en knuffels, richting busstation gegaan voor de lange busrit naar La Paz. Uiteindelijk bleek deze nog wel mee te vallen en ben ik de 12.5 uur durende nachtrit goed doorgekomen met dutjes in de relaxte semi-cami stoelen! Enige nadeel was wel dat het de hele nacht (lees: vanaf zonsondergang om 19 uur) pikdonker was, dus lezen oid zat er niet in...

La Paz!
In de bus kennisgemaakt met een Zwitser die mij had herkend van de busrit naar Tarabuco (ik eerst nog ontkennen dat ik daar was geweest, ff in de war met een andere plaats haha) en de komende twee dagen La Paz onveilig gemaakt. De eerste dag beetje rondgeslenterd over de verschillende pleinen en marktjes. Zelfs de wisseling van de wacht van militaire gezien en het Coca-museum bezocht. must-do natuurlijk in Bolivia waar de halve bevolking een bolle wang heeft van het Coca knauwen.

Dan de volgende dag DE tocht der tochten: mountainbike tocht over de World´s Most Dangerous Road (El camino de la muerte)! Tot twee jaar geleden werd deze weg door al het auto verkeer nog gebruikt. Bijna niet voor te stellen, omdat het vaak een smalle, niet geasfalteerde weg is met soms afgronden van 1000 m diep...
Met een bus en onze mountainbikes reden we naar een hoogte van ongeveer 4680 m hoogte waar de eerste 21 km over asfalt wg naar beneden zou gaan. Behalve dat het enorm snel ging (deden er krap half uurtje over) was het niet gevaarlijk. Vervolgens gingen we met het busje naar het begin van de WMDR om daar 41 km ´gevaarlijke´ route af te leggen naar een uiteindelijke hoogte van ongeveer 1000m. Het was inmiddels wel begonnen met regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Na duidelijke instructies over met name de veiligheid, begonnen we aan de tocht. Aangezien ik niet zo´n ervaren mountainbiker ben (en enigste meisje van de groep speelde miss ook mee ;) ), was de rest al snel in de regenwolk-mist verdwenen. Toen ik na ongeveer 10 minuten de rest van de groep aantrof, kijkend naar de afgrond. dacht ik dat ze een bijzonder plantje of beestje zagen... Maar nee... na enkele seconden werd mij duidelijk gemaakt dat één van de jongens van de groep die afgrond in was gedonderd... Zo´n 50 meter ergens beneden lag een fietjes en een oranje jasje. Gelukkig kwam er nog reactie op de vraag of ie nog leefde. Uiteindelijk hebben gidsen van alle groepen geholpen met het eruit slepen van de Argentijn met behulp van touwen en kabels. Hoewel hij gelukkig alleen een pols gebroken had en wat kneuzingen en schrammen, zat de schrik er bij iedereen goed in. Na ongeveer een uur werd hij afgevoerd na het ziekenhuis en toen ook de gids weer uit de afgegrond terug geklauterd was gingen we ´vrolijk´ verder met de tocht. Hoewel ik zeiknat en doorweekt was toch enorm genoten van de tocht! Met gematigde snelheid heelhuids van de berg afgekomen en onderweg genoten van de prachtige natuur. Vanaf de sneeuwgrens kwamen we namelijk uiteindelijk terrecht in het tropsiche gedeelte van peru waar bananen bomen groeien, kokosnoten geplukt kunnen worden en het ruikt naar Burgers Zoo haha Na een heerlijke lunch, waarbij ik nog een meid heb getroffen die je raadt het nooit uit Druten City komt, zijn we weer terug gereden naar La Paz waar ik een heerlijke TV avond heb ingelast! Foto´s en video zijn tevens beschikbaar van deze tocht :D

Dan vanochtend naar Cusco gevlogen en nu een beetje voorbereidingen aan het treffen voor de IncaTrail morgen! Ben benieuwd!

Allemaal veel schaatsplezier of sterkte met de kou! ;) Wel een beetje jammer dat ik dit mis hoor...! haha

Liefs! Beso! Kim